Bractwo Nocy

W ciemnym pokoju, znajdującym się w wysokiej wieży, siedział mężczyzna. Patrząc w małe lusterko, z zadowoleniem gładził swoją krótką, białą brodę, ciesząc swe oczy sceną, która niezmiernie go radowała. W tafli zwierciadła ukazała się elfka, którą parę dni temu znalazł w lesie jego oddział. Siedziała na łóżku, dłonie miała zaciśnięte w pięści i cała trzęsła się ze złości. Pragnęła zemsty – czuł to tak wyraźnie, jak gdyby były to jego własne uczucia.

„Jak to nienawiść potrafi szybko postawić człowieka na nogi…” – pomyślał starzec i uśmiechnął się szyderczo.

- Dzięki tobie osiągnę swój cel i raz na zawsze pozbędę się swoich wrogów. Zmiotę ich z powierzchni ziemi! – krzyknął, a po chwili jego śmiech wypełnił komnatę. Śmiał się tak przez kilka minut, dumny ze swej przebiegłości, aż w końcu do pomieszczenia weszła młoda kobieta. Przeszła w ciemności kilka kroków i zatrzymała się w miejscu, gdzie nikłe promienie słońca dochodzące do wieży, oświetlały jej bladą cerę i kontrastowo krwistoczerwone usta. Resztę twarzy starannie zakrywał kaptur, będący częścią czarnej peleryny, jaką nosili wszyscy członkowie Bractwa Nocy.

- Witaj, panie – powiedziała zdecydowanym głosem, wykonując gest powitalny, ledwo widoczny w mroku, który opanował pokój na dobre. Starzec ponownie usiadł na krześle, opierając nogi na blacie drewnianego stołu.

- Witam, witam młoda. Jak się ma nasza znajdka? – zapytał niewinnym tonem, jakby chodziło mu o jakiegoś puchatego zwierzaczka.

- Z elfką nie ma na razie żadnych kłopotów, wszystko idzie po naszej myśli… - zaczęło dziewczę.

- No i bardzo dobrze. To właśnie chciałem usłyszeć – skwitował starzec.

- Ale… - zająknęła się dziewczyna. Mężczyzna spojrzał na nią spod swoich krzaczastych brwi.

- Cóż, u diabła…?! – zapytał gniewnie i zerwał się gwałtownie z krzesła.

- Były pewne… problemy… z bestią. Rano… zerwała się z łańcuchów… i…

- I co jeszcze?! – krzyknął starzec, uderzając pięścią w stół.

- Zabiła 50 naszych żołnierzy… jednych przez spalenie żywcem, a innych przez rozszarpanie… a teraz właśnie uciekła i kieruje się w stronę Południowego Oceanu… - wyrzuciła z siebie jednym tchem, jakby układała sobie tę przemowę przez cały dzień. Mężczyzna ukrył twarz w dłoniach.

- Więc po co tu przyszłaś?! – wykrzyknął, zdenerwowany już do granic możliwości. – Żeby poinformować mnie, że jest pełno trupów do posprzątania?!

- Nie. Przyszłam prosić o zgodę na zabicie bestii… - powiedziała cicho dziewczyna, a jej wargi wygięły się w uśmiech.

***

Obiecuję, że kolejna notka będzie dłuższa i będzie już więcej wiadomo o elfce z poprzedniej notki :) Co tam u was? U mnie cieplutko, wczoraj był wręcz upał ;D Życzę wam takiej pogody, jak tu, przez całe wakacje ;)