Deszcz

Dla moich przyjaciółek - Karoliny i Natalii :3 Dziękuję, że jesteście :)

***

- Wracajmy do reszty - zakomendowała Nimfa. - Mam już serdecznie dość walk - rzekła beznamiętnym tonem, zakładając rumakom siodła. Jej błękitne oczy nie były radosne jak zwykle. Wesołe iskierki zgasły na dobre. Dziewczyna czuła, że rana, którą poniosła w trakcie potyczki z Bractwem Nocy, wcale nie była taka powierzchowna. Nim złapała się za brzuch. Nie chciała jednak zamartwiać Cillianny - Feniksica miała już dość własnych problemów.

- Dasz radę wsiąść na konia? - zapytała Eragona czarnooka dziewczyna, owijając mu brzuch bandażem.

- Raczej tak - odparł młody mężczyzna, przeczesując włosy dłonią.

- Pośpieszcie się - powiedziała Nimfa, podchodząc do nich wraz z końmi. - Zanosi się na deszcz.

Cillianna jedynie skinęła głową. Błyskawicznie spakowali wszystkie swoje rzeczy, po czym Feniksice pomogły Bromssonowi wsiąść na Tamidę.

- Na co czekasz? - spytała Cece, spoglądając na przyjaciółkę. - Zabiłaś ich więcej, niż ja. Wskakuj na Vervesa.

Nim nie miała najmniejszej ochoty kłócić się teraz z Cillianną, toteż posłusznie wykonała jej polecenie. Kiedy wyruszyli, pierwsze krople deszczu zaczęły spadać z nieba.

- Cholera, było zabrać płaszcz - mruknęła Nimfa, odgarniając mokre włosy z czoła.

- Weź mój - rzekła Cillianna, podając dziewczynie ciemnobrązową pelerynę z kapturem. - I tak miałam pobiec w drugiej formie.

Nimfa, zarzuciwszy na siebie płaszcz, szczelnie się nim otuliła.

- Dzięki - mruknęła, zerkając na szykującą się do przemiany przyjaciółkę. Cece wzięła głęboki oddech, po czym zerwała się do biegu. Sprintem pokonała kilka metrów, a następnie jej ciało pochłonęła mgła. Z obłoku pary wynurzyła się półtorametrowa, biała wilczyca. Złociste spojrzenie zwierzęcia zatrzymało się na Eragonie.

"Osłaniaj Nimfę" - usłyszał w swym umyśle głos Feniksicy. - "Jestem prawie pewna, że coś przede mną ukrywa. Może uda ci się z niej to wyciągnąć."

Chłopak lekko skinął głową.

"Pobiegnę przodem" - powiedziała, tym razem na otwartym kanale, a chwilę później zniknęła między drzewami. Przez kilka minut żadne z nich się nie odzywało - ciszę mącił tylko monotonny stukot końskich kopyt i kapanie deszczu, które z czasem przerodziło się w szum ulewy.

- Pewnie zastanawiasz się nad sposobem przywoływania przemian, co? - spytała w końcu Nimfa. Eragon spojrzał na nią. Zupełnie, jakby czytała mu w myślach.

- Taak. - westchnął chłopak. - Mogłabyś powiedzieć mi o tym coś więcej? - poprosił.

- W sumie, to czemu nie... Zacznijmy od tego, że każdy Feniks jest inny i dlatego każdy ma inny sposób przywoływania swojej właściwej formy... - rzekła Nimfa. - Jedni zmieniają się pod wpływem emocji albo określonego czynnika, a inni po prostu wykonują proste gesty, całe ich serie lub wykrzykują jakieś słowo. Możliwości jest mnóstwo.

- Rozumiem - powiedział Eragon. - A...

- Cillianna? O nią chciałeś zapytać, prawda? - spytała czarnowłosa, unosząc kącik ust.

- Nie mylisz się, Nim - odparł młody mężczyzna. - I nie rozumiem, co cię tak bawi.

- Ooch? Naprawdę? - rzekła, uśmiechając się niewinnie. - Przecież widzę, że cię do niej ciągnie, jak wilka do lasu! - zaśmiała się, słysząc, co powiedziała.

- Przesadzasz. - stwierdził Eragon. - Ona... jest tylko moją znajomą. Nic więcej. - uciął.

- Nawet, gdybyś chciał, hę? - zagadnęła Feniksica. - Gdybyś ją skrzywdził, Leo by ci łeb urwał. Dobrze o tym wiesz, co nie?

Smoczy Jeździec nie odpowiedział.

- Chciałem po prostu się dowiedzieć, w jaki sposób się przemienia, a ty mi tu od razu wyskakujesz z nie wiadomo czym.

- Oj, już dobrze, już dobrze - westchnęła matczynym tonem. - Tak się tylko z tobą droczę - umilkła na chwilę. - Trochę mi żal Cillianny - powiedziała w końcu.

- Dlaczego? - spytał Jeździec, spoglądając w błękitne oczy Nimfy.

- No, bo widzisz... Przemiana Cillianny dokonuje się po przebiegnięciu dziesięciu metrów. Nigdy nie pojmie, co to znaczy biegać boso po łące, o poranku. Pewnie, gdy była dzieckiem, strasznie się wściekała, kiedy inni grali w berka. W mojej wiosce też był ktoś z podobnym sposobem przemiany... Zawsze na uboczu. Dzieciaki-Feniksy były dość okrutne - od razu wykluczały z kręgu przyjaciół osoby, które odkrywały przemiany wcześniej, niż one. Sam widzisz, że dawniej też wcale nie było tak "różowo" - mruknęła Nimfa z uśmiechem.

- Jednak to nie tłumaczy, dlaczego Cillianna nawet dzisiaj woli samotność...

- Ech, ta wilczyca chyba do końca będzie dla nas zagadką bez odpowiedzi.

Nagle Nimfa spoważniała - w powietrzu rozległo się rozdzierające wilcze wycie. Spojrzeli po sobie.

- Wiesz, co to oznacza? - spytała dziewczyna.

- Jeśli to Różani, to pewnie mamy znowu zdrowo przerąbane - mruknął chłopak, po czym pogalopowali w stronę skowytu.

***

Ogłoszenia parafialne ;)

1. Wow, wow - Cece coś napisała :] Miałam wstawić dopiero we wtorek, bo wtedy właśnie świętować będę pierwsze urodziny tego bloga, ale notka jest dziś. Bo tak :P

Dziękuję Wam już dziś za ten cały czas, który poświęciliście na czytanie mojego opka. Dziękuję za cierpliwość, za rady i za wsparcie. Jesteście nieocenieni :3 Mam nadzieję, że zostaniecie tu ze mną do końca ;)

2. Jak pewnie zauważyliście, "Wędrowiec" posiadł piękny, nowy szablon, za który serdecznie dziękuję Weasleyowej z Zaczarowanych Szablonów :3

3. Zapraszam serdecznie na bloga mojej przyjaciółki - Cross komentarze mile widziane :3

4. "Attack on titan" się skończyło, "Bleach" się skończył, gimbaza się kończy... Chyba mam kaca moralnego ;_;

Pozdrawiam wszystkich :>

Cillianna